Pięćdziesiąt pięć.

- Kamila, jesteś tu ?- słyszę znajomy głos pod drzwiami łazienki.
- jestem jestem- wycieram dłońmi policzki mokre od łez.
- otworzysz ?- niechętnie podchodzę do drzwi i pozwalam wejść Monice do środka.
- ej mała- przytula mnie- czemu płaczesz?
- sama nie wiem Monia- wtulam się w nią.
- przestań już- śmieje się, a jej energetyczny uśmiech przechodzi na mnie- popraw makijaż i idziemy się bawić. Zacznij ten Nowy Rok dobrze!- klasnęła w ręce. Zrobiłam to co kazała i po chwili byłam gotowa zmierzyć się z ludźmi, którzy będą patrzeć na mnie jak na debilkę. Mam narzeczonego, ale nie ma go tu ze mną. Dlaczego ? Wolał przyjaciół.
- dzięki - szepce do ucha Kubiakowej gdy jesteśmy już w salonie gdzie odbywa się impreza.
- bawimy sięęę !- zabełkotał obok nas Bąkiewicz i porwał mnie do tańca. Jest zajebistym siatkarzem, ale tańczyć to on kompletnie nie umie. Zaśmiałam się pod nosem na tę myśl, ale  po chwili z wybawieniem przyszedł mi Winiar. On to już całkiem inna liga. Po tańcach z Krzysiem, Karolem, moim bratem, a nawet Cupkiem przyszedł czas na wielkie odliczanie. Wyciągnęłam telefon z torebki i z zebranymi gośćmi wyszłam na taras gdzie wspólnie mieliśmy przywitać Nowy Rok.  Po odliczaniu fajerwerki wybuchły, a ja patrząc w gwiazdy pomyślałam sobie życzenie. Nie powiem jakie bo się nie spełni. Między czasie próbowałam dodzwonić się do Damiana, ale bezskutecznie. Pomyślałam, że nie będę siedziec i czekać aż on łaskawie odbierze. Impreza rozkręciła się na dobre, zaczęłam pić równo z chłopakami, co nie powiem było nie lada wyczynem.  Koło 1 dostałam sms od nieznanego numeru.
"bądź szczęśliwa, do końca życia".
gdy go odczytałam od razu wiedziałam od kogo jest. Nie rozkleiłam się, tylko poszłam wypić za jego szczęście z nową kobietą.Skończyliśmy koło 6 nad ranem. Ja położyłam się w pokoju Oliwiera na łóżku, a Kostek na podłodze.  Obudził mnie dźwięk telefonu.
- do cholery jasnej czego nie wróciłaś jeszcze ?!- darł się Damian.
- mozesz być ciszej ?- złapałam się za głowę- która godzina ?
- jak to która ?! 10 ! Wróciłem do domu a ciebie ciągle nie ma ! Za 20 minut jestem po ciebie i żadnej dyskusji.
- nie przesadzasz ?!- wydarłam się, aż leżący na podłodze Konstantin sie obudził i popatrzył na mnie znacząco.
- nie wydaje mi się- powiedział i zakończył połączenie. Rad nie rad musiałam wstać i się ogarnąć. Bo gdy Adamczyk zastanie mnie w takim stanie to będę miała awanturę.
- cześć Krzysiu- wyszczerzyłam się do libero siedzącego przy taborecie w kuchni.
- Kamila, błagam cicho- popatrzył na mnie proszącym wzrokiem, nie mogłam mu odmówić. Zaprzestałam jakiegokolwiek ruchu i patrzyłam przez okno.
- co tak patrzysz ?- zapytał po chwili.
- Damian zaraz przyjedzie po mnie- odpowiedziałam.
- o to go poznam- klasnął w ręce a po chwili złapał się za głowę- cholera.
- nie wiem czy on będzie do tego skory, mam nadzieję, że tak- posłałam mu lekki uśmiech.
- Kamila ty jesteś pewna ? Przecież widze, że nie jesteś z nim szczęśliwa.
- wydaje ci się Igła- klepie go po ramieniu- poznacie się i wszystko będzie inaczej.
- mam taką nadzieję, choć boję się o ciebie bo jesteś dla mnie jak córeczka- przytula mnie, a ja wtulam się w jego ramiona bardzo mocno.
- dziękuję- cmokam go w policzek i widzę jak damianowe auto podjeżdża pod dom.- muszę się zmywać.
- chodź odprowadzę cię.- mówi Krzysio.
- dasz radę ? Źle wyglądasz- śmieje się.
- córki bym nie odprowadził ?- bierze mnie pod bok i udajemy się w stronę wyjścia. Nakładam płaszcz i buty. Zgarniam torebkę i wychodzę przed dom gdzie czeka na mnie mój narzeczony. Jego mina wyraża wszystko. Człapiący za mną Krzysiek krzywi się na jego sam widok.
- to może ja się ulotnię ?- szepce mi na ucho.
- chodź- ciągnę go za rękę- cześć kochanie, to Krzysiek Ignaczak- wskazuje na mojego przyjaciela- Resoviak.
- ooo konkurencja- śmieje się Damian i niczym nie przypomina mi tego Damiana, który dzwonił do mnie wcześniej- miło mi Damian Adamczyk.- podaje mu dłoń.
- fajnie cię poznać- rozpoczyna rozmowę Igła i gada jak najęty. Normalka. Po kilku słowach rozmowy żegnam się jeszcze raz z Ignaczakiem i wsiadam do auta . Cisza. Odliczam 10, 9, 8, 7,6,5
- Kamila jesteś nieodpowiedzialna !- wiedziałam, że się zacznie.
- dlaczego masz do mnie pretensje ?! Przecież ustaliliśmy jak spędzamy Sylwestra !
- nie mogłem się do ciebie dodzwonić ! Skąd miałem pewność, że jesteś cała i nie pieprzysz się z jakimś siatkarzyną ?!
- kurwa !- walnęłam ręką w nogę- jesteś jakiś nienormalny ! Dla twojej wiadomości wszyscy byli z żonami, dziewczynami, a mój narzeczony co ?! Stwierdził, że nie pasuje do towarzystwa ! Zajebiście. Było mi wstyd, ale co ty o tym możesz wiedzieć ! Posądzasz mnie o zdradę ?! Co wymyślisz za pół roku ?! - łzy spływały mi po policzkach.
- Kamila uspokój się, przepraszam. Wstydzę się tych ludzi- gładzi mnie po dłoni.
- teraz przepraszasz, a potem zrobisz to samo. Damian ja nie chcę się kłócić- westchnęłam płacząc.
- nie będziemy kochanie- mówi tym swoim seksownym głosem.- przepraszam jeszcze raz, teraz będzie tylko lepiej.
- mam nadzieję- ocieram policzki z łez i w tym samym momencie parkujemy pod blokiem.
- Cupko zaprosił nas do Buenos na imprezę urodzinową- mówię wysiadając z samochodu.
- kiedy i o której ?- wyraża zainteresowanie co strasznie mnie dziwi, a nawet cieszy.
- jutro o 20 - uśmiecham się.
- to super !- klaszcze w ręce- będę miał okazję go poznać, w końcu dużo mi o nim opowiadałaś- przytula mnie.
- kocham cię- całuje go namiętnie.
- ja ciebie też- odpowiada i przytuleni wchodzimy do mieszkania.


***


- nie wiem w co się ubrać- rzucam się na łóżko wzdychając.
- Kamila jak zaraz nie wyjedziemy to się spóźnimy- gromi mnie wzrokiem narzeczony, a ja wolę nie dyskutować skoro zgodził się pójśc na te urodziny. Szybko kompletuję <strój> zakładam czarne wysokie botki i czarny płaszcz i jestem gotowa. Poprawiam jeszcze makijaż i możemy lecieć. Dojechaliśmy do Buenos, gdzie przed wejściem stały znajome mi sylwetki. Damian parkuje i trzymając się za ręce idziemy do moich przyjaciół.
- ooo jest nasza gwiazda- zaczyna Daniel.
- cześć wszystkim- witam się- chciałabym wam przedstawić mojego narzeczonego- wskazuję na chłopaka stojącego obok mnie.
- z widzenia się znamy- śmieje się Winiar- cześć- wita się z nim.
- cześć wszystkim- Adamczyk podaje rękę każdemu po kolei, a gdy patrzę na Dagmarę ona dyskretnie pokazuje mi kciuka w górę. Uśmiecham się do niej.
- to co wchodzimy pić ?!- pyta się mój brat i wszyscy kiwamy głowami na znak, że zgadzamy się z nim. Po wejściu do środka zajmujemy miejsca, a po chwili razem z Damianem idziemy w stronę Kostka.
- Królowa- ściska mnie na powitanie.
- wszystkiego najpiękniejszego Konstantin- wtulam się mocno w niego, aż chce mi się płakać.
- wszystkiego dobrego- podaje mu rękę Adamczyk- jestem Damian.
- dzięki wam kochani !- szczerzy się Cupko- jestem Konstantin, Kostek, Cupko i nie wiem jak jeszcze- śmieje się w głos, a my czynimy to samo. Uf pierwsze koty za płoty. Mam nadzieję, że się polubią.
- Kama mogę Cię na słówko ?- zatrzymuje mnie gdy chcemy się udać na miejsce. Patrzę na narzeczonego on uśmiecha się, kiwa głową i siada przy stole koło Dagmary.
- no co tam skarbie ?- mrugam do niego.
- nie wiem jak mam ci to powiedzieć- ściąga usta w linijkę i przygryza wargę.
- najlepiej prosto z mostu.- śmieje się.
- bo widzisz, sam nie wiedziałem, że to tak będzie, ale...- jego zdanie przerywa mu dźwięk otwieranych drzwi. Odruchowo odwracam głowę i chyba wiem, co chciał mi przed chwilą powiedzieć Cupković...





__________________________________


przepraszam, że tak długo, ale nie miałam kompletnie weny. Mam nadzieję, że się podoba, postaram się napisać jeszcze dziś następny, ale dodam go najpóźniej jutro jak dobrze pójdzie ;)
Jak mijają wam wakacje ?  Macie jakieś plany ? :)
W ogóle to strasznie jestem dumna z naszych chłopaków ! Jeszcze pojedziemy do Argentyny :) Ktoś był może w Spodku albo w Hali Stulecia ? :) Piszcie piszcie i komentujcie !!!
Buziaki !!!