Sześćdziesiąt pięć.

Zacięty mecz skończył się wynikiem 3:2 dla nas. Czeka nas jeszcze rewanż we Włoszech. Po skończonym meczu Damian udaje się porozmawiać z innymi sponsorami, a ja idę pod szatnie chłopaków. Można powiedzieć rozchodzimy się bez słowa. Prowadzę za rączkę Arka, który koniecznie chce pójść pogratulować tacie zwycięstwa. Pukam do szatni, a tam słyszę tylko krzyki zawodników. No tak, świętują. Walnęłam pięścią w drzwi i wtedy poskutkowało.
- włazić !!!- wydarł się chyba Misiek.
- siema !- otworzyłam drzwi i zobaczyłam pół Skry w majtkach. - weźcie się ubierzcie - skrzywiłam się.
- no tak, lepiej idź do szatni Perugii- podparł się pod boki Bąkiewicz.
- tam czeka na Ciebie Aleks to nie będziesz się krzywić- pokazał mi język Pliński. Ja skwitowałam to fakerem w ich stronę. Oni się tylko zaśmiali.
- Bracie, twój syn chciał do ciebie więc go przyprowadziłam- wskazałam na Areczka- a teraz idę do szatni Perugii bo mnie tu nie chcecie !- wyszczerzyłam się i poszłam do gabinetu. Zaczęłam składać porozwalane papiery, bo nie chciałam zostawiać takiego syfu tutaj na weekend. Otworzyły się drzwi.
- hej kochanie- powiedział.
- przykro mi- zrobiłam minę zbitego psa- jak się czujesz ?- zapytałam opierając się o biurko.
- rewanż u nas i to my wygramy - pokazał mi język.
- no na pewno- prychnęłam.
- mieliśmy pogadać- upomniał mnie.
- no tak- pacnęłam się w czoło- całkiem zapomniałam. Gdzie idziemy ?
- może pojedziesz z nami do hotelu ?- zapytał.
- a mogę ?- zrobiłam wielkie oczy.
- jakoś się cię przemyci- zachichotał a ja z litością popatrzyłam na niego.- idziesz ?- wyciągnął dłoń do mnie. Szybko złapałam swój płaszcz, torbę i podałam mu swoją rękę. Gdy wychodziliśmy wpadł na nas Karol.
- wy ?- zrobił wielkie oczy- że wy razem ?- wskazał na nasze złączone dłonie. My się roześmialiśmy patrząc na siebie a on machnął ręką. - to nie wracasz do domu ?- poruszał brwiami, a ja kopnęłam go w dupę. Ramię w ramię poszłam do autokaru Perugii. Przywitałam się z wszystkimi po cichu oprócz Cupka, który musiał wydrzeć się na cały Bełchatów, że jadę z nimi. Zajęłam miejsce obok Aleksa i w ciszy dojechaliśmy do hotelu. Przy wyjściu podał mi ponownie swoją dłoń, ja popatrzyłam na niego przez chwilę i ujęłam ją. Doszliśmy do hotelu, a Kostek trajkotał nam nad głowami. Śmiałam się z jego głupoty, gdy pomylił trenera z jednym ze swoich kolegów i zaczął go przytulać. Dotarliśmy wreszcie do pokoju, nasz przyjaciel uciekł do innych zawodników, a ja rozsiadłam się na jego łóżku.
- co się dzieje Kamila ?- zapytał Aleks, po chwili ciszy.
-mogę mieć do ciebie pytanie ?- popatrzyłam na niego. On skinął głową.
- hmm- wzięłam głęboki oddech- jakie jest twoje najpiękniejsze wspomnienie ?
- najpiękniejsze ?- zapytał patrząc na mnie i lekko się uśmiechnął.

Jest sobota, kilka godzin przed meczem. 
Właście z Kostkiem idziemy na halę. Widzę jak nasz Mariusz zajeżdża swoim samochodem, a z niego wysiada on, Paulina, Arek i jeszcze jakaś dziewczyna. Jest piękna, autentycznie piękna. Nie mogę oderwać od niej wzroku. Razem z Mariuszem przepychają się radośnie, są nawet bardzo podobni. Rodzeństwo ? Przecież Maniek nie mówił, że ma siostrę.
- widzisz to samo co ja ?- szturcha mnie przyjaciel.
- nooooo- tylko tyle udaje mi się powiedzieć.
- ale dupa.- kwituje Konstantin i idziemy w kierunku wejścia do Energii.  Weszliśmy machając do rodzinki Wlazłych. I wtedy w szatni zaczęły się przygotowania do meczu. 
- chłopaki idziecie ?- zapytał Daniel.
- my już jesteśmy gotowi- poprawiam koszulkę i razem z Plińskim wychodzimy na boisko. Otwieramy drzwi, a przed nimi znów ona.
- o Boże ! Panie mój i władco ! Ja chyba śnię ! Kama Wlazły ?! Czy to na pewno ty ?- podbiega do niej. A więc ma na imię Kamila.
Wujku Danielu- zaśmiała się- nie pomylił się wujek. Tak to ja. Wróciłam- a po chwili dodała- na stałe. - Skąd wróciła ? Przyglądam się jej i nie mogę oderwać oczu od jej pięknej twarzy.
- O motyla noga ! Niech mnie gęś kopnie ! Aleś koleżanko mi suprajsa  zrobiła, przed samym meczem- powiedział i przytulił ją mocno- aaaaa ! zapomniałbym. Kamila- zwrócił się do niej- To Aleksandar i Konstantin/Cupko- wskazał na nas- a to Kamila/Kama- siostra naszego kapitana.-Obaj podaliśmy mi ręce, przywitała się z nami powtarzając swoje imię, to samo uczyniliśmy my. Kostek oczywiście zaczął nawijać coś o tym, że miło ją poznać, a ja stałem zahipnotyzowany jej wzrokiem i uśmiechem. Uniosłem kąciki ust co odwzajemniła także ona. Pożegnaliśmy się z nią i poszliśmy na boisko. Ciągle rozmyślałem o niej.
- co ty taki markotny ?- szturchnął mnie Plina.
- to była siostra Mariusza ?- zapytałem rozciagając się.
- a nooo- pokiwał głową.- śliczna jest nie ?
- no nawet bardzo - uśmiechnąłem się.
- chłopie wzięło cię ?- wyśmiał mnie, a ja tylko machnąłem ręką. Naprawdę mi się spodobała i przez cały mecz nie mogłem skupić się na graniu....

- najpiękniejszą chwilą w moim życiu było nasze pierwsze spotkanie.- uśmiechnął się - pamiętasz ?
-no jak mam nie pamiętać ??- zapytałam.


 * - o cholera.- powiedziałam gdy zobaczyłam halę.- jak mnie tu dawno nie było. Całe 4 lata.
-no no no, nogi popiołem posypać (wyj. taki się mówi, gdy kogoś nie było bardzo dawno w jakimś miejscu) Ci trzeba- Mariusz zażartował
-spadaj staruchu !- odepchęłam go od siebie- Idę z moją kochaną bratową, a ty uciekaj do szatni.
Przepychaliśmy się w drodze do środka, a po chwili zauważyłam dwóch chłopaków. Jeden był przystojnym brunetem o kręconych włosach, drugi miał zaś ciut jaśniejsze włosy na których panował artystyczny nieład. Pomachali mojemu bratu i weszli do hali. Szliśmy jakieś 30m za nimi.
-To Aleks i Cupko. Serbowie- poinformował mnie.
-mhm.. przystojni. - zaśmiałam się, a Paulina pokiwała na znak, że zgadza się ze mną.
- a jakie wariaty- ciągnął Mariusz- poznam cię z nimi...*

*...drzwi ponownie się otworzyły. Wyszła trójka zawodników. Dwóch Serbów i Pliński. Tak Daniela znałam. Gdy mnie zobaczył o dziwo od razu mnie poznał choć bardzo zmieniłam się przez ten czas. Podbiegł.
- o Boże ! Panie mój i władco ! Ja chyba śnię ! Kama Wlazły ?! Czy to na pewno ty ?- krzyczał. Serbowie nie wiedzieli o co mu chodzi, dlaczego tak się zachowuje, a ja nie wiedziałam co powiedzieć.- Jeśli się pomyliłem, to przepraszam- ukłonił się w moją stronę.
-Wujku Danielu- zaśmiałam się- nie pomylił się wujek. Tak to ja. Wróciłam- a po chwili dodałam- na stałe.
- O motyla noga ! Niech mnie gęś kopnie ! Aleś koleżanko mi suprajsa  zrobiła, przed samym meczem- powiedział i przytulił mnie- aaaaa ! zapomniałbym. Kamila- zwrócił się do mnie- To Aleksandar i Konstantin/Cupko- wskazał na nich- a to Kamila/Kama- siostra naszego kapitana.-Obaj podali mi ręce, przywitałam się z nimi powtarzając swoje imię.
-Miło poznać- rzekł Cupko, który od razu wydał mi się bardzo pozytywnym człowiekiem. A ten drugi, Aleks tylko się uśmiechnął. Lecz w tym uśmiechu było coś fantastycznego. Słodziak- pomyślałam.
-Mi też bardzo miło-uśmiechnęłam się.
Nagle odezwał się Plina.
-Dobra. My się zbieramy na rozciąganie. Pogadamy później. Do zobaczenia.
-Powodzenia panowie- rzuciłam. *


- pamiętam jak zobaczyłem Ciebie przepychającą się z Mariuszem, nie mogłem oderwać od Ciebie wzroku. Masz taki piękny uśmiech. Nasz pierwszy pocałunek, nasz wypad na łyżwy.- wyliczał- ten czas był najpiekniejszym w moim życiu Kamila. Kocham cię- siadł koło mnie i złapał mnie za rękę. Patrzył na mnie tymi swoimi oczami, aż w końcu ja sama nie wytrzymałam. Łzy zaczęły mi płynąc po policzkach, Alek kciukiem wycierał je, dalej na mnie patrząc.
- ja Ciebie też kocham Aleks i nie umiem żyć sama- chlipnęłam, a jego oczy zaświeciły się jak żarówki na choince.
- wiesz ile czekałem na ten moment ?- uśmiechnął się.
- to co zrobiliśmy było głupie- stwierdziłam trzymając jego dłoń.
- było, ale liczy się to co jest teraz, prawda kochanie ?- ujął mój podbródek i czule pocałował. Wcale nie muszę mówić co zrobiliśmy potem. Bardzo szybko pozbyliśmy się naszych ubrań łaknąc wzajemnie swoich ciał. Brakowało mi tego i teraz z całkowitą pewnością mogę powiedzieć, że kocham tylko jego, a Damian to jedno wielkie nieporozumienie.
- co z tym ?- bawił się moją prawą dłonią Alek, kiedy ja leżałam na jego klatce piersiowej.
- nie liczy się- zdjęłam szybko pierścionek i położyłam na szafce nocnej. Całowaliśmy się jeszcze bardzo długo, dopóki nie rozdzwonił się mój telefon.
- halo ?- odebrałam.- Karol czego ty chcesz ?!
- ....
- dobra to wysyłaj tego mms'a, ja czekam. Na razie - odpowiedziałam i zakończyłam połączenie. Po chwili przyszła owa wiadomość...



________________________________
chyba długo wyczekiwany moment, prawda ? :)
mam nadzieję, ze się podoba ;)

zapraszam na prolog na antkowe-lowe.blogspot.com

buziaki pysiaki <3